Energieopslag in betonnen bollen bij offshore windparken
Windturbines op zee hebben een zware fundering nodig, of je laat ze drijven. Ook drijvende turbines moeten echter stevig worden verankerd en aan het MIT bedachten ze dat die ankermassa best nog een tweede functie kon krijgen. Opslag van ‘wrong time’ windenergie direct bij de bron.
Holle fundering leegpompen als het hard waait
In plaats van een massief blok beton als ankerpunt stellen de Amerikaanse onderzoekers een holle bol voor. Een dergelijke bol wordt dan afgezonken tot op honderden meters diep. Een opening met een turbine laat water binnen als het niet waait en wekt zo energie op. Waait het harder en is de vraag naar energie laag dan wordt het overschot aan energie gebruikt om de bol vol te pompen met lucht vanaf de oppervlakte.
De deelnemers in het MIT project denken aan bollen van 25 meter in doorsnee, geplaatst op een diepte van 400 meter of dieper. De hoge druk op de zeebodem maakt het dan mogelijk om 6 megawatt-uur aan energie op te slaan, de energie die de gemiddelde windturbine bij twee uur vollast kan opwekken. Behoorlijk veel, en volgens de berekeningen nog betaalbaar ook.
Liever een rigide betonnen schil dan een flexibele ballon
Het MIT plan deed me direct denken aan energie opslag in grote rubber ballonen, een idee van de Britse professor Seamus Garvey dat we al eens eerder besproken. Precies hetzelfde principe, al vermoed ik dat de betonnen bollen wel een stukje langer mee gaan dan regelmatig krimpende en uitzettende ballonnen. Zeker in zeewater. Omdat er van de betonnen bollen nog geen bewegend beeld te vinden is, hieronder een filmpje van de Britse grondlegger.
Bron: Phys.org
ImageCredit: Hexicon (Drijvend windpark) / MIT ORES (prototype)
Oprichter WattisDuurzaam en duurzaamheidsadviseur bij We-Boost Transitions.
Ontdek meer van WattisDuurzaam.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
